نویسنده: آفاق آذربان
سال‌ها است که قشر دانش‌آموز مکاتب و متقاضیان برای کانکور سراسری کشور بر این باوراند که نظام آموزشی کشور در اشتباه‌ترین حالت قرار داشته و باعث هدر‌رفتن استعدادهای گوناگون هزاران جوان و نوجوان می‌شود. با فکر و دید بازتر که بنگریم این مفکوره به هیچ وجه اشتباه نیست و همین دانش‌آموزان بنابر درخواست بزرگان فامیل که این توقعات از نظام آموزشی موجود سرچشمه می‌گیرد، مجبور به علاقه‌مندشدن به رشته‌های ایده‌آل می‌شوند و مجبور به کسب چنین نمرات بلند. در این میان موسسه‌های آموزشی هستند که سود بسیار خویش برده و میدان رقابت بسیار بزرگ و دهشت‌ناکی برای متقاضیان کانکور ایجاد می‌کنند. با این حال نیز، خصوصا در سال‌های اخیر دانش‌آموزان بسیاری حتی از میان جنگ‌زده‌ترین و دورافتاده‌ترین مناطق کشور برای امتحان کانکور آماده می‌شوند.
از آن‌جا که خاصیت مردم کشور ما است که در هر شرایط مشکل و اشتباهی سکوت کرده و آن راه را ادامه دهند، کنکور را نیز به همین روش می‌پذیرند ولی امسال نوبر همه‌ء سال‌ها است. وجود پاندمی کووید۱۹ از اواخر سال گذشته و بسته‌شدن ضرور مکاتب توقف کلانی را در پروسهء تحصیل در مدارس سبب شد و این خود ضربه بزرگی برای آمادگی کانکور می‌باشد. کنار نیامدن با مسئله‌ء در خطر بودن سلامتی و حیات دغدغهء مراکز آموزشی نشد و به تحصیل سریع و دهان‌پرکن که مستلزم فشار بسیار بر دانش‌آموزان است ادامه داده شد.
ولی این روزها شرایط به طرز جدی فرق می‌کند. تهدید مدارس به برکت وجود لاش‌خوران و پابرهنه‌های ریش‌بلند شهر که حقیقتا در هزاروچهارصد سال قبل زندگی می‌کنند، به هیچ‌وجه فضای مناسب و بدون تشویش را در مکاتب نگه نداشته است. این میان کسی آیا به فکر جماعت شاگرد هم هست؟ و شایعات جماعتی بیکار که از در اضطراب نگه‌داشتن نوجوانانی وحشت‌زده و کاملا غیرآماده برای کانکور لذت می‌برند. این روزها در مکاتب هیچ دانش‌آموزی با خیال راحت روی چوکی نمی‌نشیند و در برابر خود انبوهی درس نامفهوم و یادنگرفته دارد که اهمیت‌اش به مراتب کمتر از در خطر بودن جان است.
این میان یک خیرخواه عیار پیدا شود و بگوید چرا کسی نیست که چون بید لرزانی با شنیدن نام امتحان و کانکور به خود نلرزد؟ آیا کسانی که در خانه‌های خود نشسته‌اند و فرمایش نمره بالا به فرزند نوجوان خود می‌دهند و کسانی که روی صندلی چرخی خود می‌چرخند و برای زمان کانکور تصمیم می‌گیرند، مطلع اند که با نوجوانانی حداکثر هژده‌ساله طرف‌اند که هزار بلای آسمانی آن‌ها را مجال فکر نمی‌دهد؟ دانش آموزان سال ۹۹ در چنین شرایطی آماده‌گی کانکور می‌گیرند. چهره‌هایی بس افسرده و وحشت‌زده که با تمام وجود خود نمی‌دانند چه کنند، جان‌شان مهم‌تر است یا نمره کانکورشان؟
