یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که احزاب وقت آراء خود را پس از این‌که شهروندان‌شان آنلاین شده اند، از دست داده اند
برگردان: بنفشه آذربان
منبع: اکونومیست
اولین روزهای انترنت پر بود از پیش‌بینی‌هایی در مورد دسترسی به اطلاعات و رهاسازی موجی از دموکراتیزه‌شدن. اخیراً قضاوت‌ها نسبت به تأثیر انترنت به سردی گراییده است، نظر به این‌که دولت‌ها آن را برای جاسوسی مخالفان و تحت نفوذ قراردادن انتخابات بیرونی استفاده می‌کنند.
دیدگاه‌ها در مورد این موضوع فراوان اما اطلاعات دقیق کمیاب است. هیچ کس نمی‌داند که آیا جهش اعراب بدون انترنت می‌توانست اتفاق بیافتد یا تلاش‌های آنلاین روسیه برای جلوبردن کمپین رئیس‌جمهور دونالد ترامپ، اثری می‌داشت. با این وجود پژوهش‌گران گاهی اوقات می‌توانند تجارب طبیعی را بیابند تا برای چنین سناریوهای خلاف واقعی جایگزین کنند. یک پژوهشی که اخیراً تحت تجدید نظر قرار گرفته با استفاده از رشد پهنای باند موبایل در پی آشکارساختن ارتباطی میان دسترسی به انترنت و بدبینی دولت است.
اکثریت ۴٫۱ میلیارد مردمی که اکنون آنلاین هستند، بعد از ۲۰۱۰ به انترنت وصل شده اند. برای سنجش این‌که چه‌گونه دیدگاه‌های کاربران جدید در نتیجه‌ی آن تغییر کرده است، نویسندگان دو مجموعه داده را تلفیق نموده اند. ابتدا، برای هر سال از ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۸، آن‌ها اشتراک مردم در ۲۲۳۲ ناحیه (مثل ایالت یا استان‌ها) در ۱۱۶ کشور را تخمین زده اند که می‌توانستند حداقل به انترنت موبایل ۳G دسترسی داشته باشند. بعداً آن‌ها از سروی‌هایی توسط گالوپ، یک ناظر انتخابات، استفاده نمودند تا محاسبه کنند که چه‌گونه اعتقاد به دولت، دادگاه‌ها و انتخابات در جریان این دوره در هر ناحیه تغییر کرده است.
به طور عموم، اطمینان مردم نسبت به رهبران‌شان بعد از دستیابی به ۳G کاهش می‌یابد. هرچند، میزان این تأثیر متغیر است. در کشورهایی که در آن اجازه‌ی آزادی مطبوعات می‌دهند نسبت به آن‌هایی که فعالیت رسانه‌های عرفی منع می‌شود، کم‌تر است. و در کشورهایی با فعالیت وب‌گردی نامحدود نسبت به آن‌هایی که انترنت را سانسور می‌کنند، بیش‌تر است. این دلالت بر این دارد که مردم زمانی که در معرض انتقادهای آنلاینی که به صورت آفلاین وجود ندارد، قرار گیرند بیش‌تر امکان دارد برعلیه حکومت خود گردند. هم‌چنین این کاهش در مناطق روستایی نسبت به شهرها بیش‌تر بوده است.
الگوی مشابهی در جعبه‌های رأی‌دهی ظهور کرده است. در میان ۱۰۲ انتخابات در ۳۳ کشور اروپایی، با ورود ۳G، سهم آراء احزاب فعلی به طور متوسط ۴٫۷ درصد کاهش یافته است. بیش‌ترین سود را احزاب دسته‌بندی‌شده به عنوان پوپولیست برده اند – هرچند این ممکن است به‌سادگی به خاطر این باشد که زمانی که رأی‌دهندگان، برضد احزاب در قدرت شدند، آن‌ها در طرف مخالف قرار داشتند، به عوض این‌که به دلیل ایدئولوژی آن‌ها باشد.
یک پیامد مهم (و نگران‌کننده) این است که دولت‌هایی که رسانه‌های آفلاین را سانسور می‌کنند، اگر انترنت را نیز محدود می‌کردند، بهتر می‌توانستند اعتماد عمومی را نگه دارند. اما سانسور دیجیتال مؤثر به تخصص فنی نیاز دارد که بعضی رژیم‌ها فاقد آن اند. در بلاروس که حکومت آن سعی در کنترول رسانه‌های آنلاین و آفلاین دارد، یک کانال خبر مخالف در تلگرام، یک اپلیکیشن رمزگذاری‌شده در موبایل، ۲میلیون مشترک دارد – یعنی یک‌پنجم نفوس آن کشور.
